Loch Ness, een naam zo diep geworteld in mysterie en intrige als de wateren zelf. Zijn roem wordt niet alleen gedragen door zijn adembenemende schoonheid, maar ook door zijn meest ongrijpbare bewoner: Nessie. Ja, dat legendarische monster dat op de een of andere manier elke heldere foto heeft weten te vermijden. Met duizenden meldingen en wat mensen ‘bewijs’ noemen, kon ik het niet laten om zelf op onderzoek uit te gaan.
Het pad naar Loch Ness vanuit Edinburgh is een reis op zich. Ongeveer 3,5 uur rijden door het Schotse Hoogland, een reis gevuld met betoverende uitzichtpunten, slaperige dorpen en spiegelgladde meren. Het soort landschap dat je doet afvragen waarom je überhaupt een monster nodig hebt om toeristen aan te trekken.
Bij Loch Ness aangekomen, had ik mijn camera bij de hand, vastbesloten om een duidelijker beeld te krijgen dan alle voorgaande ‘ontdekkers’. Eerst vanaf de kustlijn, staarde ik over de uitgestrekte watermassa, maar Nessie liet zich niet zien. Het was tijd voor een verandering van tactiek.
We charterden een boot en vervolgden onze zoektocht op de golven van het meer. Maar ondanks onze beste inspanningen, en terwijl de ondergaande zon het water met een betoverende gloed verlichtte, bleef Nessie een ongrijpbare schim. Met een gevoel van zowel teleurstelling als verwondering, moesten we onze tocht terug naar Edinburgh aanvaarden.
Nessie: een legende van vlees en bloed, of slechts een sprookje? Ik houd het op een verlegen wezen, dat tot nu toe de massa’s heeft weten te ontwijken. Een ding is zeker: Loch Ness, zelfs zonder zijn beroemde bewoner, blijft een plek van wonderlijke schoonheid.
