Hoewel ik midden in het kloppende hart van onze hoofdstad woon, draag ik een niet-zo-klein geheim met me mee: ik heb het Anne Frankhuis nooit bezocht. Ondanks dat Anne’s verhaal een vast onderdeel was van mijn schooltijd, heeft een bezoek aan haar huis opmerkelijk genoeg nooit mijn agenda gehaald.
Op een typisch Nederlandse, regenachtige dag besloot ik dit hoofdstedelijke ‘faux pas’ te corrigeren. Met mijn fiets trotseerde ik de stortbuien, parkeerde hem stoer aan een lantaarnpaal en… belandde midden in een tsunami van toeristen. En Pokémonjagers, omdat blijkbaar historische plekken ook aantrekkelijk zijn voor virtuele wezens.
Tussen de zwermen met selfie sticks bewapende bezoekers, vervolgde ik mijn weg. Binnen in het museum vond ik eindelijk wat rust. De audiotour leidde me kamer voor kamer, totdat ik in het achterhuis stond. Hier was het, tussen de verstikkende stilte en de krakende planken, dat de realiteit me raakte. Probeer maar eens stiekem over die vloer te lopen zonder een geluid te maken. De spanning is voelbaar, de verhalen echoën tussen de muren.
Ondanks het gevoel dat ik met de halve wereldpopulatie in één museum was gepropt, ben ik blij dat ik ben gegaan. Want sommige verhalen moeten gewoon beleefd worden. En, eerlijk gezegd, is er een betere manier om een regenachtige dag door te brengen dan jezelf onder te dompelen in een stukje geschiedenis? Ik dacht het niet.
