Net als voor veel mensen was parachutespringen één van de eerste dingen waaraan ik dacht toen ik begon van het maken van mijn lijst. Het spreekt tot de verbeelding en het is relatief simpel: je hebt een heldere hemel nodig, een vliegtuig en, als je slim bent, een parachute. De eerste keer dat ik uit een vliegtuig sprong zat ik vast aan een instructeur die na een vrije val van ongeveer 60 seconden de parachute opende en zorgde dat we op de juiste plek landde.
Ditmaal besloot ik het zelf te doen met een tweedaagse cursus static-line parachutespringen. Bij een static-line sprong wordt de parachute meteen geopend door de zogenaamde ‘static line’, die aan het vliegtuig is vastgehaakt. Dit klinkt eenvoudig, maar wat moet je doen als je parachute niet opent? Of als je als je static-line aan het vliegtuig blijft hangen? Het antwoord op deze en vele andere vragen heb ik geleerd in deze cursus.
De cursus is eigenlijk een opeenstapeling van het leren van drills van zaken waar je op moet letten als je uit het vliegtuig springt, wat je moet doen als er iets fout gaat en hoe je ervoor zorgt dat je op een nette manier land zonder dat je je benen breekt. De drills zijn er zo goed ingestampt dat ik nog steeds midden in de nacht gewekt kan worden en precies weet waar ik op moet checken en hoe ik moet handelen als het mis gaat.
Na een dag training en een goede nacht slapen ben ik er klaar voor. De twijfel slaat echter toe als het grote rolluik aan de zijkant van het vliegtuig opent. Een koude wint blaast door het toestel dat op 1500 meter boven Texel vliegt. De jumpmaster wijst naar mij en daarna naar het gat van de deur. Ik schuif over de vloer naar de uitgang en steek mijn benen over de rand en neem mijn positie in. Ik hoor de jumpmaster schreeuwen: ‘Are you ready?’ en na een overduidelijke ‘YES’ van mijn kant zet ik me af en spring ik uit het vliegtuig.
Geen tijd om rond te kijken. Eerst de drill afwerken: Parachutevorm rechthoekig? Check. Stabiele koers vooruit? Check. Zitten de lijnen in de knoop? Check.. Ik begin, zoals geleerd, met mijn benen te schoppen terwijl ik de lijnen iets uit elkaar trek. Langzaam komt de knoop eruit en kan ik verdergaan met de overige punten van mijn checklist.
Alles is in orde. Ik kijk op mijn hoogtemeter en zie dat ik nog alle tijd heb voordat ik mezelf klaar moet maken om naar het landingsgebied te gaan. Ik besef nu ook pas dat ik ‘vlieg’ en voor het eerst sinds de stap uit het vliegtuig kan ik genieten van het uitzicht.
Ik kijk op mijn hoogtemeter: 1000 voet. Tijd om naar mijn stuurcircuit te gaan en me klaar te maken voor de landing. Als ik enkele minuten later weer op mijn hoogtemeter kijk zie ik nog steeds 1000 voet staan. Dit betekent of dat de zwaartekracht tijdelijk is gestopt met werken of dat mijn hoogtemeter kapot is. Ik besluit ervan uit te gaan dat mijn hoogtemeter kapot is en bedenk me gelijk dat er niet is wat ik dan moet doen. Ik besluit geen sloten meer over te vliegen en ook andere obstakels te vermijden en dus op een veld naast het afgesproken veld te landen. Na een succesvolle landing met een hoogtemeter die nog steeds op 1000 voet staat, wandel ik met een grote glimlach terug naar het meetingpoint. Wat blijft dit ontzettend gaaf!
