Daar zit je dan… op een bootje met een schipper en een gids met nog vier anderen te wachten op een walvis. Toch kan ik de film Jaws niet geheel vergeten en voel me toch wel kwetsbaar op een zee waar elke moment een vis van 18 meter op kan duiken.
Nog voordat we de open zee bereikt hebben duikt de eerste walvis op. Een moeder met haar jong. Heel voorzichtig probeert de schipper dichterbij te komen zonder daarbij de toegestane afstand te overschrijden. Al snel duikt er ook links van ons een walvis op die geheel zoals het hoort met zijn staart en vin op het water slaat en ons verlaat om de veilige diepte op te zoeken.
Vele walvissen later willen we (trots als we zijn) de foto’s wel eens terugkijken maar tot onze grote schrik komen we erachter dat er een instelling verkeerd staat en dat alle foto’s onderbelicht zijn.
Gelukkig helpt moeder natuur ons een handje en besluit een walvis op enkele meters van ons vandaan om eens geheel uit het water te springen. En dit blijkt een soort van communiceren te zijn, want niet lang daarna springen er overal om ons heen walvissen ter grote van vrachtwagens uit de zee en worden we getrakteerd op een show.
Een onbeschrijfelijke show van immense dieren die sierlijk door het water bewegen en totaal niet bang zijn voor een bootje (al zou ik dat ook niet zijn als ik 18 meter was en dus beduidend groter dan dat bootje).
De dagen erna zien we vanaf de kust nog vele walvissen en kan ik deze met een super groot vinkje en een immense glimlach van de lijst halen.
