Dus, je hebt twee waterkanonnen, vastgebonden aan je voeten, terwijl een krachtige waterstraal je de lucht in stuwt. Klinkt belachelijk? Dat dacht ik ook, tot ik in de wereld van flyboarden werd geïntroduceerd. De uitvinder moet een bijzonder verlichte dag hebben gehad toen dit briljante concept tot hem doordrong.
Het was een idyllische zondagmiddag toen ik besloot om mijn vaardigheden – of gebrek daaraan – in de kunst van het flyboarden te testen. Uitgedost in een wetsuit en een helm die me meer aan een crash-test dummy deed denken dan aan een toekomstige flyboarder, stapte ik in het onbekende. Het flyboard werd stevig aan mijn voeten geklonken en ik kreeg een ‘uitleg voor dummies’. “Iedereen kan na even oefenen blijven staan” – met die opbeurende garantie werd ik het ijzige water in geschopt.
Wennen aan het water was een luxueuze gedachte die snel werd weggevaagd toen de jetski met een schok gas gaf. Binnen een flits bevond ik me 10 meter verderop, half zwemmend, half drijvend, ver van de troostende stabiliteit van de steiger.
Het spel begon. Het doel was simpel: het flyboard recht houden en de wassende stroom water weerstaan die me de lucht in wilde schieten. Eerste poging: mislukt. Ik stak misschien een paar centimeter boven het water uit, om vervolgens met de subtiliteit van een baksteen terug in het water te duiken. “Probeer te duiken als een dolfijn”, riep iemand vanaf de jetski. Nauwelijks tijd om dat te verwerken, toen ik weer opsteeg.
Ik zweefde, ik… oh, nee, ik viel. Mijn poging om de gratie van een dolfijn na te bootsen resulteerde in een headfirst duik in het water, waarschijnlijk beledigend voor elke dolfijn in een van de zeven zeeën. De helm leek opeens een heel goed idee.
Verschillende pogingen later, veel gespetter en nog meer onbedoelde duiken, kreeg ik eindelijk de slag te pakken. Voor een paar glorieuze seconden, die als eeuwigheden leken te duren, stond ik. Ik vloog. Ik zweefde boven het wateroppervlak, bevrijd van de zwaartekracht. De ervaring was kort maar onvergetelijk, een vreugdevolle kick die je alleen voelt als je tegen de natuurwetten indruist.
Terwijl mijn sessie eindigde en ik een vinkje kon zetten bij ‘flyboarden’ op mijn bucketlist, wist ik één ding zeker. Dit was niet de laatste keer dat ik zou dansen op de waterstraal.
